گاه نویسی

یک ماهی از راه‌اندازی وبلاگم می‌گذرد. از آن زمان تابحال، افراد مختلفی کمابیش (آنهم به معرفی خودم) وبلاگ را دنبال می‌کنند و فقط دونفر از صمیمی‌ترین دوستانم، پایه ثابت‌ نوشته‌هایم هستند. هنوز کسی پیدا نشده که وبلاگ را صرفا بدون دوست‌داشتن خود من، و فقط بخاطر کیفیت واقعی‌شان، پیگیرانه دنبال کند. البته می‌دانم که برای گلایه‌کردن از اینکه چرا هنوز خواننده زیادی ندارم، بسیار زود است و برایش نیاز به صبر بیشتری دارم. ولی به همین‌بهانه، بگذارید راجع‌به موضوعی که مدت‌هاست ذهنم را مشغول به خود کرده، کمی‌گلایه کنم.