گاه نویسی

این روزها بیش از هرزمان دیگری امیدوارم. لبریز از شوری وصف‌ناپذیر برای ایجاد تغییر. دیگر میدانم که تنها نیستم. دیگر میبینم که خیلی‌ها با من هم‌عقیده‌اند. دیگر میفهمم که جدال بین حق‌وباطل، بهای سنگینی دارد و حال با تمام وجودم آماده پرداخت آن هستم. فعلا سلاحی ندارم غیر از قلم و فرمانده‌ای نیست جز فکر ودرک خودم. زین پس‌ همان‌ها را هم وقف مردمم میکنم، هرچند میدانم این ملت هرگز آنطور که شایسته‌بود، قدر واقفان را ندانسته‌اند. تنها گذرزمان است که قهرمان و ضدقهرمان را از یکدیگر‌ جدا میکند. درست همان زمانی که دیگر هیچ‌کدامشان در این دنیا نیستند. صدالبته که بازهم شک دارم این تفکیک آمیخته به تحریف، چندان قابل اتکا به تامل و قدردانی باشد. با همه‌اینها، این منم و میدانی که هرچند یکه و تنها باشم، حاضرم به اندازه‌ خودم قدمی کوچک برای آزادی و حقیقت بردارم و با تنها داشته‌‌‌هایم در این روزها به جنگ شرایط‌ امروز بروم...