به عقیده من دویدن از لذت‌بخش‌ترین کارهای دنیاست. وقتی با تمام سرعت میدوی ،انگار در یک نقطه به اوج خود می‌رسی. زمانی که حس میکنی بال‌های بلندی در آورده‌ای و داری آماده پرواز میشوی. آن‌جا، همان لحظه‌ای است که چشمانت را میبندی و خود را بر فراز آسمان میبینی. شلاق‌های باد صورتت را از سیلی سرخ میکنند اما تو بازهم آنرا در آغوش خود میگیری. بعد هم کم‌کم خسته میشوی و آرام‌آرام از سرعتت کم‌میکنی. اینجاست که فرود می‌آیی روی زمینی که از همان‌جا بال و پر گرفته‌ای. یادت می‌آید که بودی و از کجا آمده‌ای. شاید از نفس بیفتی و از خستگی جانت به کف بیاید. اما تو برای یک‌لحظه‌هم که شده، لذت پرواز را با تمام وجودت لمس کرده‌ای. از منظر من کسیکه حتی یک‌بار طعم‌شیرین اوج را چشیده‌باشد، دیگر تلخی‌های راه پیش‌رو برایش معنایی ندارد.
عدد لعنتی و شانس 15 من بازدید : 232
جمعه 22 آبان 1399 زمان : 9:37
